Medytacja na Uroczystość rocznicy poświęcenia kościoła własnego.

Kategoria: x-Tomkowe medytacje

Utworzono: czwartek, 24, październik 2024 15:32

Medytacja na Uroczystość  rocznicy poświęcenia kościoła własnego.

Doprawdy, dzień jeden w przybytkach Twoich *
     lepszy jest niż innych tysiące:
     wolę stać w progu mojego Boga *
     niż mieszkać w namiotach grzeszników.

Zadomowiony. Życie człowieka może mijać dzień za dniem, ale nie powinno być życiem byle jakim. Każdy chce mieć swoje miejsce, ale i Bóg chce mieć miejsce w życiu człowieka. Bóg w życiu człowieka chce być realnie (mocno) obecny. Chce każdy dzień wypełnić bogactwem duchowym, przede wszystkim miłością. Pozwólmy Mu na to! A za wszystko, czego w nas dokona, bądźmy wdzięczni.

Uświadamiamy sobie fundament całego naszego życia wiary, a jest nim Jezus. Jesteśmy wspólnotą budowaną na Jezusie Chrystusie, wspólnotą będącą jego Mistycznym Ciałem, powołaną do Niebieskiego Jeruzalem. Sposobem tego duchowego wzrostu jest droga realizacji przykazania miłości. Nic mniej, nic więcej. Bóg zaprasza nas do tego, aby kochać. Abyśmy byli Jego piękną świątynią, miejscem urzeczywistniania się Jego chwały. Oddajmy Panu całych siebie! Na nim budujmy. O Nim świadczmy! Dziś jesteśmy pytani o fundament wiary a co za tym idzie o jej duszę. Czy moje życie to świątynia ducha wznoszona na fundamencie jakim jest Jezus? Czy pozwalam Bogu zamieszkać w swoim sercu? Niech Duch Święty pomoże nam z całego serca zaprosić Jezusa do naszej codzienności - przyjąć go rozradowanym. Bogaty jest ten, w którego sercu mieszka Bóg! Silny jest ten, kto opiera swoje życie na Jezusie, jedynym i niezastępowalnym fundamencie. Szczęśliwy jest tek, to w tym doświadczeniu wzrasta.

Dziś jesteśmy pytani o fundament wiary a co za tym idzie o jej duszę. Czy moje życie to świątynia ducha wznoszona na fundamencie jakim jest Jezus? Czy pozwalam Bogu zamieszkać w swoim sercu? Niech Duch Święty pomoże nam z całego serca zaprosić Jezusa do naszej codzienności - przyjąć go rozradowanym. Uświadamiamy sobie fundament całego naszego życia wiary, a jest nim Jezus. Jesteśmy wspólnotą budowaną na Jezusie Chrystusie, wspólnotą będącą jego Mistycznym Ciałem, powołaną do Niebieskiego Jeruzalem. Sposobem tego duchowego wzrostu jest droga realizacji przykazania miłości. Nic mniej, nic więcej. Bóg zaprasza nas do tego, aby kochać. Abyśmy byli Jego piękną świątynią, miejscem urzeczywistniania się Jego chwały. Oddajmy Panu całych siebie! Na nim budujmy. O Nim świadczmy!

"Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście" - niezwykle wymownym staje się ten dzisiejszy dzień. Z jednej strony mówimy o rocznicy poświęcenia kościołów, a z drugiej strony tak wiele z naszych kościołów zostało dziś sprofanowanych. W ostatnim czasie dwa kościoły zniszczono w Chile. Tym mocniej powinno dotrzeć do nas przesłanie dzisiejszej liturgii słowa z pytaniem: Jaką jestem świątynią? Czy Jezus jest w niej fundamentem? A jednocześnie z jasnym pytaniem o czytelność mojego świadectwa wierności Ewangelii i Jezusowi w Jego Kościele. Bo nie da się pogodzić wyznania wiary w Jezusa z postawą proaborcyjną - te dwa stany ducha wzajemnie się wykluczają. Zgoda na zabijanie nienarodzonych to postawa Heroda, postawa odrzucenia Mesjasza. Dziś Kościół przechodzi dobre oczyszczenie - padło ważne pytanie egzaminacyjne: Czy kochasz tych najsłabszych? Czy jesteś za życiem czy za śmiercią? Módlmy się, aby jak najmniej było osób, które ten egzamin obleją.

 Medytacja powstała z kompilacji tekstów moich rozważań z "Duchowego zamyślenia".

   Do przemyślenia: Jak postrzegam swoje miejsce i rolę we wspólnocie Kościoła?
Jak angażuję się w życie mojej wspólnoty parafialnej?
Czy jestem wierny nauczaniu Kościoła? Czy może ulegam kłamstwom świata?
W jakim stopniu moje serce jest mieszkaniem Ducha Świętego?

W ostatnią niedzielę października liturgia daje nam sposobność świętowania "Uroczystości rocznicy poświęcenia kościoła własnego". Jeżeli data poświęcenia kościoła jest znana, to świętuje się tę rocznicę w odpowiednim dniu. Natomiast, jeśli nie znamy daty poświęcenia kościoła, wówczas rocznice tego obrzędu obchodzi się w ostatnią niedzielę października.

W Grójcu nie znamy daty poświęcenia kościoła. O historii kościoła św. Mikołaja w Grójcu można dowiedzieć się więcej z notki na stronie parafii: https://swmikolaj-grojec.pl/

Zachęcam do lektury mojej starej notki: [Rocznica poświęcenia kościoła = zapomniana i nierozumiana rocznica].

  "(...) Za każdym razem, kiedy obchodzimy uroczystość poświęcenia kościoła, przywoływana jest istotna prawda: świątynia materialna budowana z kamieni jest znakiem Kościoła żyjącego i działającego w historii, czyli tej „duchowej świątyni”, jak mówi apostoł Piotr, której sam Chrystus jest „żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi, ale u Boga wybranym i drogocennym” (1 P 2,4-8). Jezus w Ewangelii dzisiejszej liturgii, mówiąc o świątyni, ujawnił wstrząsającą prawdę: to znaczy - świątynia Boża jest nie tylko budynkiem uczynionym z kamieni, ale jest Jego Ciałem, uczynionym z żywych kamieni. Na mocy chrztu każdy chrześcijanin jest częścią „Bożej budowli” (1 Kor 3,9), co więcej staje się Kościołem Boga. Duchowa budowla, Kościół - wspólnota ludzi uświęconych krwią Chrystusa i Duchem Zmartwychwstałego Pana wymaga od każdego z nas, byśmy żyli zgodnie z darem wiary i podejmowali pielgrzymkę chrześcijańskiego świadectwa. Jak wszyscy wiemy zgodność w życiu między wiarą a świadectwem nie jest łatwa. Ale musimy iść dalej i urzeczywistniać w naszym życiu tę codzienną konsekwencję. „To chrześcijanin!” nie tyle ze względu na to, co mówi, ale z powodu tego, co czyni, ze względu na swoją postawę. Ta konsekwencja obdarzająca nas życiem jest łaską Ducha Świętego, o którą musimy prosić. Kościół, u początków swego istnienia i misji w świecie był jedynie wspólnotą utworzoną, aby wyznawać wiarę w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego i Zbawiciela człowieka, wiarę działającą przez miłość. Obydwie się łączą! Także dzisiaj Kościół jest powołany, aby być w świecie wspólnotą, która zakorzeniona w Chrystusie przez chrzest, wyznaje z pokorą i odwagą wiarę w Niego, świadcząc ją w miłosierdziu. Temu zasadniczemu celowi powinny być podporządkowane także elementy instytucjonalne, struktury i organizmy duszpasterskie; temu zasadniczemu celowi: świadczeniu wiary w miłosierdziu. Miłosierdzie jest właśnie wyrazem wiary, a także wiara jest wyjaśnieniem i podstawą miłosierdzia.

Dzisiejsze święto zachęca nas do refleksji na temat komunii wszystkich Kościołów, to znaczy tej wspólnoty chrześcijańskiej, i przez analogię zachęca nas do zaangażowania się, aby ludzkość mogła przezwyciężyć granice nienawiści i obojętności, budować mosty porozumienia i dialogu, by uczynić z całego świata rodzinę narodów pojednanych między sobą, braterskich i solidarnych. Sam Kościół jest znakiem i zapowiedzią tej nowej ludzkości, kiedy żyje i upowszechnia swym świadectwem Ewangelię, orędzie nadziei i pojednania dla wszystkich ludzi.

 pp. Franciszek, Anioł Pański 9.11.2014